Nowy sezon, a wraz z nim nowe wyzwania

Coś się kończy, coś zaczyna... ;)

Jak co roku nadchodzi ten moment, kiedy zrywamy ostatnią kartkę z kalendarza i otwieramy nowy, czysty, niosący ze sobą pewną niewiadomą. Minionego roku niestety nie pożegnałem rowerowo, bo pewnych obowiązków nie można przeskoczyć. Ale na pewno ten nadchodzący powitam już we właściwy sposób. Bo jak tu 1.01.15 nie wykręcić 101,15km ;)

Niemniej co do samego roku 2014, był to chyba pierwszy tak intensywny sportowo rok, w całości przejechany z niesamowitymi i pozytywnie zakręconymi ludźmi! I wydaje mi się, że również pełen sukcesów. Może nie było spektakularnych wygranych, czy stałych wizyt na podiach. I jak to w tym sporcie bywa, zdarzyły się również gorsze momenty i rozczarowania. Jednak krok po korku realizowałem, to co chciałem, co miałem założone. Oczywiście nie osiągnąłbym tego, gdyby nie wsparcie drużyny, sponsorów, menagera i trenera. Także wszystko co się na to złożyło było dla mnie nowością i nigdy przedtem nie miałem okazji do jazdy i uprawiania kolarstwa w tak profesjonalnej odsłonie. Oraz wiele sił i motywacji czerpałem z wsparcia najbliższych i tych ciut mniej bliższych ;)

Co do nadchodzącego roku 2015… Będzie wiele nowego i będzie się działo na pewno. Choć wiem, że czekające wyzwania nie będą dotyczyć tylko roweru i startów. Cóż, nikt nie mówił że będzie lekko ;) Wyciągając wnioski z tego wszystkiego co już było, wiem co należy poprawić i na czym się skupić. Motywacja do działania jest i wiem, że będę dokładać wszelkich starań, aby w nadchodzącym sezonie nie zawieść na żadnym z pól.

Jeszcze raz dziękuję za wsparcie otrzymane minionego sezonu! Gorąco dziękuję za Wasz doping, który niejednokrotnie pomagał pokonać siebie! Pragnę tym samym życzyć wszystkim Wam i każdemu z osobna szczęścia w nowym roku ;) Żeby noga podawała i do zobaczenia na starcie! ;)

Jak wygląda sezon, gdyby spojrzeć na niego jako na same liczby?

Świeradów-Zdrój i Zabrze - ostatnie areny zmagań sezonu 2014

Ostatnia edycja Bike Maratonu, jak również mój przedostatni start sezonu miały miejsce w Świeradowie Zdrój. Nastawienie bojowe, choć w nogach już nie było świeżości, do tego pogoda idealna na ściganie i można powiedzieć, że trasa już znana(zmyślne połączenie 2. i 4. etapu z Bike Adventure). Wiedząc co się kryje za profilem dystansu giga(73km i 2200m w pionie), od początku jechałem z głową, pamiętając na jakie podjazdy warto zachować więcej sił. Od startu nie poszło najlepiej. Nogi jakby twarde, ale nie było tragicznie. Grupa szybko się rozciągnęła i czoło było poza moim zasięgiem. Na pierwszym asfaltowym odcinku do góry, musiałem mocno się zagiąć żeby rywalizacja o przyzwoite miejsca nie odjechała beze mnie. Z kilometra na kilometr twarde nogi zaczęły odpuszczać i jechało mi się coraz lepiej. Równo, swoje. Pilnując kadencji i oddechu, dbając o jedzenie i picie. Podręcznikowa jazda tym co się ma na koniec sezonu. Początkowo jechałem na czele małej grupki, z której do wjazdu na szybkie szutry w dół pozostał jeden zawodnik. Chwilę później doszła nas spora grupa z Bartkiem i Piotrem z teamu, chwilę zanim rozpoczęły się kolejne podjazdy, gdzie znów dyktowałem tempo aż do podjazdu na wysoki kamień. Tam przydały się siły zaoszczędzone we wcześniejszej fazie ścigania, kiedy na przekór kilku zawodnikom z pierwszej grupki nie chciałem na siłę dochodzić do grupy, którą i tak po drodze „wchłonęliśmy”. Po rozpoczęciu podjazdu na wysoki kamień trochę podkręciłem tempo i na szczycie po grupie już nie było śladu, został Bartek kilka metrów za mną. Do blisko 50km jechaliśmy we dwójkę. Później chwila jazdy samemu i dyktowania sobie tempa, do momentu kiedy między tylny trójkąt a koło wszedł kij z leśnej przecinki. Po uporaniu się z niespodzianką jazda dalej i po kilku metrach znów niespodzianka, zaciągnięty łańcuch z przodu. Ponowne zejście z roweru i chwilę później jazda dalej, teraz już z dwójką zawodników do samego końca nawiązując współpracę na ostatnich szutrowych podjazdach. Ostatecznie kończąc zmagania na 7. miejscu OPEN i 4. w kategorii M2! Tym samym odnotowałem swój najlepszy występ na Bike Maraton’ie od kiedy startuję!


Nie będę ukrywać, że było to bardzo miłe zakończenie, bo po całym sezonie mogłem wreszcie wyjść na upragnione podium. Szerokie, bo szerokie, ale zawsze lepsze to niż otarcie o nie jak na wszystkich poprzednich wyścigach. Do tego z chłopakami ponownie zaznaczyliśmy swoją dominację wygrywając wśród drużyn open!
Po wszystkim odbyły się dekoracje klasyfikacji generalnych. Tu w kategorii wiekowej na dystansie GIGA uplasowałem się na 6. miejscu. Co uważam za sukces, bo znalazłem się wśród nie lada wycinaków :) Równie ważne co indywidualne miejsce, było zajęte miejsce wśród drużyn open. W tej klasyfikacji Mitutoyo DEMA PWR Team stanęła na zasłużonym i sumiennie wpracowanym najwyższym stopniu podium! Ponadto zdobyliśmy brąz w kategorii drużyn sport :)
 

Po tak owocnym zakończeniu części maratońskiej nie można było sobie pozwolić na nadmierne świętowanie. Choć nie mówię, że takiego nie było ;) Następnego dnia jechaliśmy na finałową edycję AZS MTB Cup w Zabrzu. Tym samym ostatni start i ostatnie sponiewieranie się na wyścigu XCO w sezonie. Wyjazd wcześnie rano i parę godzin w aucie. Na miejscu wszystko szybko się załatwiło, trasa znana, więc nie było też specjalnego parcia na wnikliwe jej objechanie. Rozpoczynając rozgrzewkę wiedziałem, że to nie mój dzień… Na siodełku nie mogłem usiedzieć, a pętla poprowadzona po względnie płaskim terenie z leśnymi wyrypkami, raczej nie nastrajała pozytywnie. Do tego w nogach nie było krzty sił… Mimo to chciałem dać z siebie co mogłem, żeby właściwie zamknąć rok. Przezornie na starcie ustawiłem się za Patrykiem i Grześkiem z teamu, bo wiedziałem że dysponują atomowym startem i łatwo będzie się przebić do przodu. Niestety szczęście nie dopisało Patrykowi i po komendzie startowej łańcuch odmówił mu współpracy. Zostałem z tyłu, a pierwsza część poprowadzona wąskim trawersem nie sprzyjała wyprzedzaniu. Chwila zachowawczej jazdy, szersza ścieżka i zaatakowałem. Szybko minąłem kilku(nastu?) zawodników i goniłem dalej.

Czoło z Grześkiem z drużyny było już dawno z przodu, ale odpadający od niego zawodnicy byli w zasięgu i sukcesywnie ich mijałem. Niestety odcinek poprowadzony wzdłuż zakładu produkcyjnego był tak rozmoczony, że o jeździe nie było mowy. Co okrążenie miotałem się przebiegając przez to bagienko, wybijając się z rytmu. Ale każdy miał takie same warunki. Na 3 z 9 okrążeń doszedłem do dwójki zawodników. Po jakimś czasie walczyłem już tylko z jednym z BSA, to ja odchodziłem albo on mi, robiąc przy tym niezliczoną ilość dubli. Ostatecznie na przedostatnim okrążeniu udało mi się skutecznie przeciwnikowi uciec. Samotnie pokonując ostatnie półtorej okrążenia wjechałem na metę. W późniejszym rozrachunku okazało się, że byłem 4 w Elicie i 3 w klasyfikacji AZS mężczyzn, do tego ponownie z chłopakami „ogoliliśmy” drużynówkę! :)


Jakby nie patrzeć, zakończenie sezonu było owocne i jestem z niego bardzo zadowolony. Jak z całego sezonu, który był dla mnie bardzo intensywny i sumiennie przepracowany. Jednak nie mógłbym wystartować we wszystkich tych wyścigach, gdyby nie wsparcie sponsorów i teamu. Bardzo chcę podziękować firmie Mitutoyo Polska, DEMA Bicycles, AMP Polska, Brubeck oraz firmie KTJ Kolor za okazaną pomoc oraz wsparcie sprzętowe. Teamowi i kierownictwu Mitutoyo DEMA PWR Team za okazanie zaufania, cierpliwość i danie możliwości startu we wszystkich istotnych imprezach oraz pomoc przy treningach i podczas sezonu. Nie zapominając o moim trenerze Grzegorzu, który łatwej przeprawy ze mną nie miał i sporo w tym jego zasługi, że w tym sezonie prezentowałem tak dobry poziom sportowy, o niebo lepszy od tego w z zeszłego roku.

Teraz pora na chwilę zasłużonego odpoczynku, moment zapomnienia w diecie i relaks oraz skupienia uwagi na sprawach bardziej doczesnych, jak chociażby uczelnia ;) Oby tylko jesień jak najdłużej była przychylna i pogoda sprzyjała jak największej liczbie coffee ride’ów oraz wypadów na górskie ścieżki :) Póki co, dziękuję wszystkim Wam za wsparcie, doping(ten pozytywny), ciepłe słowa oraz wiarę we mnie podczas tego sezonu!!!

A za czas jakiś postaram się o zbiorcze podsumowanie całego sezonu w liczbach i pewnie nie tylko ;)



Stay tuned! :D

Błotne zakończenie lata - Bike Maraton #9 Polanica-Zdrój

Profil maratonu w Polanicy-Zdrój nie zapowiadał większych trudności z pokonaniem trasy. Cały poprzedzający tydzień pogoda napawała nadzieją na dobre warunki do ścigania. Jednak wieczór i noc przed zweryfikowała tę nadzieję, soczyście podlewając deszczem. Po raz kolejny start na maratonie, na którym na pewno nie będzie pylić… Cóż, także najświeższy do startu nie podszedłem, przez cały tydzień odczuwając efekty startu w poprzedni weekend. Choć akurat tego dnia, pierwszy raz od MPków nie miałem ciężkich nóg z rana. Także iskierka nadziei na dobry rezultat i utrzymanie czołówki gdzieś się pojawiła. Niestety pierwszy długi asfaltowy podjazd zweryfikował kto, co i jak. Szybko rozciągnięta stawka podzieliła się na grupki. Myśląc o utrzymaniu miejsca w klasyfikacji generalnej, starałem się pilnować tych ze zbliżoną liczbą punktów. Czysta kalkulacja i próba jazdy taktycznie, ale jednak chęć walki o najwyższe lokaty i głód wejścia chociażby na szerokie podium nakręcały do mocnej jazdy. Pod koniec podjazdu pozostałem w małej grupie z zawodnikami z Bielawy i Andrzejem z Romet’a. Każdy pracował podczas pierwszej dużej pętli, co było swego rodzaju nowością dla mnie względem poprzednich edycji. Jednak po rozjeździe mega/giga pozostałem sam. Na bufecie usłyszałem, ze jestem 7 na dystansie giga. Wiadomo, że jest to pozycja plus/minus, ale jednak na pewno byłem w TOP10. Niestety nogi już nie te i zauważalnie wolniej pokonywałem dystans, jak za pierwszym razem. Mimo to w myślach powtarzałem sobie, że muszę dowieźć tą lokatę z nadzieją, że dzięki temu uda się stanąć indywidualnie na scenie. Cóż plan był, ale z realizacją już ciężej, bo samotne pokonywanie trasy nie sprzyjało. Głównie na mało nastromionych lub płaskich szutrach dało się czuć, że jadę wolniej niż poprzednio w grupie, choć więcej musiałem włożyć w to siły.

 Po 15min samotnej jazdy zobaczyłem, że nachodzi mnie kilkuosobowa grupa. Najpierw starałem się im uciec, jednak jazda w grupie po łatwych szutrach była niezaprzeczalnym atutem, w przeciwieństwie do samotnej szarży. Lekko odpuściłem i po kilku minutach zostałem doścignięty przez grupkę. Chwilę przewiezienia się na kole, złapanie drugiego oddechu i zacząłem pracę na zmianach. Tym razem poza zawodnikiem z Rowerowy Bytom, nie było chętnych do współpracy… Niestety plan na zajęcie dobrej pozycji odjechał na 54km wraz z twardniejącymi i przestającymi naciskać w korby nogami. Tym samym schodząc ze zmiany spłynąłem z grupy widząc jak powoli się oddala, wiedząc że straciłem w tym momencie 5 pozycji. Na długim błotnym zjeździe odrobiłem jednak to co straciłem przez twardniejące nogi i zobaczyłem niedawnych towarzyszy w bliskiej odległości. Przełączyłem się w tryb pościgu i szybko pokonywany zjazd, jeszcze zmniejszył dystans, ale z rozsądkiem bo po drodze było mijanych mnóstwo ogonów z krótszych dystansów(zawodnicy ci albo stali, albo leżeli w błocie skutecznie blokując ścieżkę na której mieścił się jeden rower). Na domiar złego później zaczęły się idiotyczne sztajfy, obłożone przez ogony, zmusiły do pchania roweru. O dziwo podbiegi pokonałem bez skurczów i w zadowalającym tempie. Na którymś z podbiegów udało się minąć jedną osobę z tych co mi odjechały, wciąż mając pozostałych „w zasięgu ręki”. Niestety zabrakło dystansu, pewnie też sił i nie odrobiłem wystarczająco odległości na ostatnim zjeździe, aby minąć kolejnych byłych towarzyszy, kończąc zmagania po 3h11min28sek na 12 pozycji OPEN i 7 w kategorii M2. Znów blisko podium ale jednak wciąż za daleko… Mimo to zdobyte punkty przydały się ekipie i wraz z chłopakami znów stanęliśmy na najwyższym stopniu podium wśród drużyn męskich open, umacniając swoje prowadzenie w tej klasyfikacji generalnej!
Z wyniku z jednej strony jestem zadowolony, bo nie straciłem punktów w klasyfikacji generalnej. Z drugiej jednak strony żałuję, że kryzys kilkanaście kilometrów przed metą spowodował stratę 4 pozycji w ostatecznym rozrachunku i odjazd dobrego rezultatu. Nie będę ukrywać, że dyspozycja nie była taka jak bym tego sobie życzył, choć dałem z siebie wszystko i skończyłem bardzo ujechany. Cóż długi sezon robi swoje i organizm już tak dobrze się nie regeneruje, a każde kolejne wysiłki potęgują się wzajemnie i kryzysy okazują się trudniejsze do pokonania, jak miało to miejsce jeszcze kilka tygodni temu.

Sezon powoli chyli się ku końcowi i choć teraz czekam tego zakończenia, to wiem że za kilka tygodni znów będzie mi brakowało tego wyścigowego dreszczyku ;) Teraz weekend bez startów. Ale za to aktywnie poza sportowo na targach w Kielcach, gdzie DEMA Bicycles zaprezentuje swoje nowości na nadchodzący sezon(ciekawe co to za niespodzianki przygotowali, bo informacyjne przecieki zapowiadają soczystą kolekcję ;) ). Później jeszcze tylko jeden, wyścigowy weekend – finał Bike Maraton’u w Świeradowie-Zdroju i być może ostatnia edycja AZS MTB Cup w Zabrzu lub przyjemny rozjazd całą ekipą w górach rozpoczynający okres roztrenowania ;) Póki co mam nadzieję, że pogoda okaże się przychylna i do końca sezonu wróci jeszcze piękna, ciepła złota jesień, a nogi wytrzymają jeszcze trochę czasu!

Mistrzostwa Polski XCM Obiszów 2014 - ostatnie zmagania sezonu na szczeblu mistrzowskim...

Bike Maraton Poznań. Słońce, szutry i średnia ponad 30km/h na maratonie MTB ;)

Poznańska edycja Bike Maratonu nie była niewiadomą od dłuższego czasu. Wiele kilometrów po płaskich szutrach i asfaltach zapowiadało szybki wyścig. Tak też było i kluczowym było dostanie się do dobrego pociągu albo nie odpuszczenie czoła. Przy takim układzie można było wysoko ukończyć, przy okazji podłapując kilka punktów do generalki. A że poznańska Malta przywitała słońcem, które towarzyszyło do końca ścigania, nie kręciło się źle.
Muszę przyznać, że stając w do połowy pustym pierwszym sektorze startowym lekko się łezka w oku zakręciła. Bo to tu, 3 lata temu na poznańskiej edycji, stając w 7 sektorze, powróciłem na ściganckie siodełko po kilkuletniej przerwie. Jednak czasu na wspomnienia nie było, bo od startu poszedł ogień i przez pierwsze asfaltowe kilometry prędkość przekraczała sporo 40km/h. Po wjeździe na szutry nieznacznie spadła, ale wciąż więcej jak 30km/h. Wiele o samym przebiegu rywalizacji nie potrafię napisać, bo jako takiej nie było. Chmury kurzu, pilnowanie zmian tempa i ciągła koncentracja żeby nie liznąć koła poprzedzającego zawodnika albo nie sczepić się kierownicami. To tyle, tak naprawdę. Bo zupełnie nic się tam nie działo. Prosto, prosto, skręt, przyśpieszenie i znów prosto. Zwolnień większych nie było, poza tymi kiedy się piło. Szarpnięcia też sporadyczne i każdy skok szybko był zlikwidowany. W czołowej grupie trzymałem się długo, bo sporo do ponad 60km i dawało to satysfakcję, dopóki nie nastąpił kryzys. Niestety walka o utrzymanie w czubie i długa jazda na tętnie niemal maksymalnym swoje zrobiła. Nie wytrzymałem kolejnego przyśpieszenia i najpierw spłynąłem, a później odpadłem od grupy. Po odpadnięciu od czoła, zobaczyłem za sobą mały pociąg i chwilę odczekałem żeby dać się przez nich doścignąć. Pierwotnie myślałem, że jazda na solo na niewiele się zda i szybciej, lepiej będzie w grupie. Byłem w błędzie, bo poza zawodnikiem z BodyICoach, nikt nie wychodził na zmianę, więc było tak jakbym jechał sam. Tu moim błędem było dawanie długich zmian bez większej przerwy, bo już na 74km nogi stwardniały i przysłowiowo zacząłem kręcić do tyłu. Zostałem z jednym zawodnikiem z grupki, z którym w miarę współpracowaliśmy i tak też dojechaliśmy do mety, po drodze zgarniając jeszcze jednego spadochroniarza. Walki na mecie też większej nie było, po prostu ją przekroczyliśmy kończąc zmagania.

Cały dystans jaki zaserwował organizator to 99km, na który potrzebowałem 3h09min45sek. Efekt? Średnia ponad 31km/h na „maratonie MTB”, 16 miejsce OPEN i 10 w M2, trochę słabo. Jednak w miarę sensowne punkty udało się złapać, a to był główny cel tego startu – nie stracić punktów przed ostatnimi dwoma górskimi edycjami. Jednak mam mieszane uczucia co do rezultatu, bo zawsze chce się więcej i mogło być więcej. Jednak w perspektywie zbliżających się Mistrzostw Polski XCM forma nie jest zła. W tym miejscu chciałbym gorąco podziękować Pawłowi Wojczal z Wojczal-Bike za pomoc, dzięki któremu mogłem na właściwym rowerze z właściwym rozmiarem kół wystartować w tej edycji!

Podsumowując. Było szybko, płasko i całe szczęście pogoda dopisała. Gdyby jeszcze zaczęło padać, to nie wiem czy zniósłbym aż taką ilość przyjemności jednego dnia :P Ale najważniejsze, że widać progres względem wyniku sprzed trzech lat. Wtedy na porywającym dystansie MINI osiągnąłem 99msc OPEN i 22 w M2. Teraz było trochę lepiej, bo na GIGA 16msc OPEN i 10 w M2. Choć mogę być w błędzie ;) Co więcej, pomimo niepełnego składu na tej edycji, stanęliśmy na podium! Tym razem było to trzecie miejsce wśród drużyn OPEN mężczyzn, ulegając teamom z wielkopolski.

Bike Maraton #7 Szklarska Poręba - best so far @BM series :)

Ostatecznie przed rozjazdem MEGA/GIGA z grupy pozostał tylko Mateusz Kaciłowicz i jechaliśmy w okolicy 8-9 miejsca OPEN na najdłuższym dystansie. We dwójkę przejechaliśmy końcówkę pierwszego i znaczną większość drugiego okrążenia. Pech chciał, albo moja niezdarność, że chcąc wyciągnąć żel chwyciłem w kieszonce już puste opakowanie i poczułem jak wyleciało mi to pełne. Chwilę później powtórzyłem sytuację, tym razem pozbywając się batona… Niestety przed 3h ścigania pozostał mi już tylko jeden batonik, a wiedziałem że jeszcze sporo jazdy przede mną. Co gorsza pojawiło się uczucie głodu. Błędem było trzymanie tego ostatniego batona możliwie długo, bo odbiło mi się to skurczami i odczuwalnym spadkiem siły w dalszej części dystansu. W dość charakterystycznym miejscu koło strumienia, na wyślizganym trawersującym podjeździe, musiałem zejść z roweru. Był to jeden moment za dużo podczas całego dystansu, który pokonałem z buta. Pokonany zbyt wolno, z przymusowym postojem po potężnym skurczu w udo, pozwoliłem urwać się dotychczasowemu towarzyszowi. Dalsze kilometry to był pościg za nim i walka z czasem. Pościg niestety był nie udany i przekraczając linię mety straciłem do Mateusza niewiele ponad minutę. Wielka szkoda, jednak nie odpuściłem ani na chwilę w końcówce i nic nie mogę sobie zarzucić. Metę przekroczyłem konkretnie wykończony po 4h15min29sek, ale zadowolony z samej jazdy i dyspozycji na starcie pomimo ciężkiego tygodnia poprzedzającego BM. Choć nie zrealizowałem swojego celu przejechania dystansu GIGA poniżej 4h, jednak zrealizowałem założenia dotyczące zajętych miejsc, plasując się na 8 miejscu OPEN i 7 miejscu w kategorii M2! Co jest najlepszym moim wynikiem na Bike Maratonie dotychczas!
Do tego dzięki równej i mocnej jeździe całej drużyny zwycieżyliśmy w klasyfikacji druzynowej! Do czego również dorzuciłem swoją cegiełkę ;)

Pościgane u Słowaków na "lejzi" w Horal Maraton 2014

Do startu w Horal Maraton podszedłem dość sceptycznie. Wybrałem średni dystans(73km i 2300m pionów), nazwany żartobliwie przez organizatorów "Lejzi". Choć daleko mu było do nazwy :P Poza chłopakami z teamu nie znałem nikogo kto startował i nie wiedziałem zupełnie jaki będzie poziom podczas wyścigu. Spora ilość opadów w tygodniu poprzedzającym start zapowiadała nienajlepsze warunki na trasie. Do tego doszła nieprzespana, w moim przypadku, noc poprzedzająca dzień wyścigu. Także przed startem wszystko było jedną wielką niewiadomą. Sam maraton rozpoczął się względnie spokojnie. Choć rywalizację rozpocząłem z końcówki stawki, to przebicie się do przodu nie stanowiło większego problemu i szybko zacząłem widzieć czoło stawki, jadąc w okolicy 6~8 miejsca. Do około 30 minuty rywalizacji miałem w zasięgu wzroku czub peletonu i Patryka, którzy jednak mieli większe tempo i po pierwszej sekcji zjazdów zniknęli mi z oczu. Później bez większej historii. Góra, dół jadąc swoim równym tempem, sporadycznie przejeżdżając przez strumień czy inną błotną kąpiel. Generalnie cały maraton to była jazda solo, pomimo jazdy w 3-osobowej grupce, wciąż to ja dyktowałem tempo. Dobrze mi się kręciło do około 2,5h jazdy, później niestety przyszedł kryzys i ostatnią godzinę jechałem, żeby jechać. Spory wpływ na taki stan rzeczy miały warunki panujące na trasie. Ciągle płynące błoto w zastraszającym tempie wypłukało smarowanie z łańcucha(dawno nie jechałem z tak głośno pracującym suchym napędem). Jednak pierwsze podjazdy i ten najdłuższy, niemal 10 kilometrowy, podjazd pokonałem w przyzwoitym tempie, naciągając na nich zawodników z 3-osobowej grupki. 
Niestety kryzys spowodował to, że grupka mi odjechał, co trochę podkopało morale. Najwyraźniej po odwaleniu brudnej roboty, to oni zachowali więcej sił. Ostatecznie trasę dystansu Lejzi(który liczył 65,5km zamiast zapowiadanych 73km) pokonałem 3h32min05sek realizując swoje założenia na ten start(TOP15 Open i TOP10 w kategorii) plasując się odpowiednio na 9 i 6 pozycji. Pewnie mogłoby być lepiej, ale na całokształt złożyły się różne czynniki: warunki na trasie, suchy napęd od 30km, nieprzespana noc... Ale nie ma co doszukiwać się wyjaśnień, pojechałem co mogłem i mimo to jestem całkiem zadowolony. Na pewno w perspektywie zbliżających się MP w maratonie MTB muszę popracować nad wytrzymałością, bo tej ewidentnie w tym starcie mi zabrakło. Oby kolejne starty mi w tym pomogły, bo teraz rozpoczyna się ta maratońska część sezonu. A najbliższy start już w tą sobotę w Szklarskiej Porębie na Bike Maraton'ie!

Bikelog reaktywacja, czyli Mistrzostwa Polski MTB okiem żółtodzioba

Dawno nie pojawiał się tu żaden wpis i rodzi się problem od czego zacząć. Tym bardziej, że opisywana impreza była dla mnie bardzo ważna i wiązałem z nią sporo nadziei. Także ciężko to wszystko w miarę składnie i treściwie opisać… Zwłaszcza po tak długiej przerwie i pisaniu krótkich komentarzy wyszedłem z wprawy i pewnie przejdę do skrajności tworząc tu coś przydługiego :P Ale i tak postaram się streścić kłębiące się myśli i zawrzeć to, co najważniejsze :P

Generalnie rzecz biorąc, moje mistrzostwa rozpoczęły się nieco inaczej, już w czwartek podczas wyścigu sztafet. Inaczej, ponieważ pierwszy raz odpowiedzialny byłem za drużynę i organizację. Jednak tylko tego dnia. Generalnie wszystko było spoko i do przejścia. Jednak nie tyle był problem z załatwianiem formalności, co jeszcze z przyszykowaniem roweru żeby cały skład mógł wystartować w sztafecie. Mianowicie miał miejsce smutny incydent w dniu sztafety i skradziono Basi rower( Klik żeby pomóc), także startowała na moim sprzęcie. A że jako jedyny korzystam w teamie z pedałów Look(wg mnie jedyne słuszne), to trzeba było skądś załatwić na ten wieczór jakieś shi(t)mano. Ale dało się sprawę załatwić i od Przemka udało się pożyczyć pedała. Jeszcze względnie dopasować pozycję i Basia zdążyła objechać pętlę, uff… Także ile mogłem, to pomogłem ekipie przed startem i mocno za nich trzymałem kciuki. Stresując się sztafetą chyba niewiele mniej jak sami uczestnicy ;) Trzeba przyznać, że Basia, Gregory, Damian i Patryk dali radę przywożąc 6 miejsce!

W piątek z rana ruszyliśmy na trasę, żeby sprawdzić co to będzie i choć trochę uniknąć upałów. De facto pętla w tej sesji treningowej została przejechana w całości tylko raz, ale dokładnie i powtarzając po kilka razy co trudniejsze elementy. Choć i tak „szalonego drwala” nie odważyłem się zjechać i postanowiłem pokonywać go z buta(bezpieczniej i szybciej wg mnie). Po południu ponownie pojechaliśmy na trasę, ale tym razem w tempie spacerowym z zamiarem przejechania dwóch kółek bez przerw, powtórek, w miarę płynnie ale lekko. Poranne obadanie trasy dało jakiś pogląd jakimi ścieżkami jechać i spokojnym tempem udało się dość składnie całość pokonać. Oczywiście poza najgorszym zjazdem, drwalem. O flow podczas jazdy mowy i tym razem nie było. Po krótkiej sesji szybkie ogarnięcie się i do Środy Wlkp. dopingować Gregorego na eliminatorach.
Same eliminatory były widowiskowe za sprawą pętli i przeszkód na niej. Ale jak zaczęło zmierzchać, to zrobiło się dość niebezpiecznie. Teammate pojechał co mógł, w granicach rozsądku i dotarł do 1/8 finału. Tracąc 1/4 finału o błysk szprychy. Ale walka była i udało mu się nie popsuć siebie w przeciwieństwie do kilku innych startujących.

Sobota, jak to zazwyczaj na dzień przed startem, wprowadzenie do wyścigu. Spokojne objechanie pętli i jedno kółko w tempie 90% tempa wyścigowego. Standardowa przepałka. Po takim kółku utwierdziłem się w tym, że lekko nie będzie. Trasa i warunki były wymagające. Tym bardziej mając świadomość, że na starcie trasa będzie jeszcze bardziej rozjeżdżona. Jak to zwykle, wyścig elity jest na końcu, więc i jest najciężej.
Do tego krótka pętla z Dominikiem z WAK(więcej o WAK) żeby pomóc mu z czymkolwiek niepewnym przed jego startem i na bazę oszczędzać nogi. No prawie oszczędzać, bo jeszcze trzeba było wrócić na trasę dopingować młodego wymiatacza ;) A ten pojechał świetny wyścig, dojeżdżając w ścisłej czołówce przegrywając o pół koła miejsce na podium. Niemniej WOW! J I jeszcze tego samego dnia etapowe zwycięstwo Rafała Majki na TdF! No generalnie ekstra! Chwilę po południu dotarła plota, że najgorszy zjazd jest zmieniany przez organizatorów i postanowiliśmy go sprawdzić. Faktycznie stał się bardziej przejezdny i na wieczornym krótkim treningu to sprawdziliśmy. Pokonany kilka razy okazał się już mniej szalony jak był wcześniejszy szalony drwal. Teraz pozostało tylko czekać na start.

Dzień sądu, niedziela i… Nieprzespana noc. Choć właściwie to przespana, tylko zasnąć było ciężko, sen też rwany i pobudka równo z kurczakami, duuużo za wcześnie… Cóż temperatury jak z tropików w nocy i nad ranem, potworna ilość owadów w nocy i śpiew ptaków od godziny 4 rano, nie sprzyjają(przynajmniej mi) w dobrym śnie. Ale mimo to wstałem wypoczęty, więc wszystko grało. Rozpoczęła się taka standardowa przedstartowa rutyna. No poza pomocą Damianowi podczas wyścigu juniorów na bufecie, ale wspierać swoich trza ;) Generalnie jedynymi zmartwieniami przed wyścigiem było doglądnięcie roweru, zjedzenie makaronu w odpowiedniej ilości i o odpowiedniej porze, przygotowanie ciuchów, ostatnie rozmowy o tym co i jak z pętlą z osobami, które już swój wyścig skończyły. Norma.
Sam start był przewidziany na godzinę 16:30. Od 16:00 zatem rozgrzewka, ale w tym wypadku lekka. Już od samego przebywania na dworze było się wystarczająco rozgrzanym. Temperatura odczuwalna oscylowała wtedy gdzieś między 30’C a 35’C… Wręcz idealna do ścigania :P Po 15min trzeba się było stawić w okolicy startu, bo rozpoczynało się ustawianie zawodników.

Do startu przystąpiło 61 osób i nikogo z przypadku. Każdy umie się ścigać, coś sobą reprezentuje i w wyścigu jak ten jedzie ile może. Niestety zostałem rozstawiony z numerem 51 i byłem wyczytany dopiero do 7 linii, praktycznie na samym końcu(linii było 8). Plan na wyścig był dość prosty. Przebić się możliwie wysoko na rozbiegówce, ale nie „zbombić” się nadmierną szarżą, następnie równo mocno swoim tempem. W końcu do przejechania było 5 ciężkich zarówno fizycznie jak i techniczne okrążeń oraz rozbiegówka(połowa kółka, bez jednej sekcji technicznych singli). Założenie na MP miałem od lutego i nie zmieniło się w nim nic. TOP30. Do tego doszło poboczne – nie dostać dubla i usłyszeć dzwonek oznajmiający wjazd na ostatnie okrążenie.

Na 3min do startu, już przy bramie startowej siedząc na górnej rurze spojrzałem na garmina. Tętno 124bpm… Nie dało się ukryć, był stres. Ale już po komunikacie 30sek do startu, wyciszyłem się i to odczuwalnie(tętno też diametralnie spadło). 15sek do startu, nie było w tym momencie już odwrotu, sprawdzenie przełożenia i wyczekiwanie na start. Teraz wszystko było w moich rękach, a właściwie nogach :P Padła komenda START i… Jak to łatwo przewidzieć, zwyczajowo na wyścigach XCO spartaczyłem start lądując na końcu stawki. No prawie, bo były za mną jeszcze dwie osoby… Także na pierwszym asfaltowym podjeździe poszedł ogień(z resztą jak u wszystkich) i cisnąc co sił odrobiłem kilka lokat, znajdując się za kolegą z teamu na szutrowej dojazdówce. Grupa nie rozciągnęła się wystarczająco na pierwszych metrach prowadzących szerokimi drogami i wjeżdżając w sekcję techniczną zrobił się armagedon. Było bieganie, jechanie, prawie jechanie, bieganie łączone z jechaniem, upadki, przepychanie się... A wszystko to w jednej wielkiej chmurze kurzu wzbitego spod kół/butów zawodników. Do tego zaliczyłem glebę, spadając z wąskiego trawersu lekko się obijając. Kończąc rozbiegówkę zrobiło się bardziej przejezdnie za sprawą kilku następujących po sobie sztywnych podjazdów.