downhill ze Śnieżki

Po zakończonym wyścigu, była chwila wytchnienia, ale nie była ona zbyt miłą. Temperatura dała się weznaki(bagatela 4 stopnie Celcjusza). Po około godzinie wyczekiwania zaczęło delikatnie trząść za sprawą chmur, które skutecznie blokowały słońce i wiatru.

Przyszło tak stać prawie 2h, zanim zaczął się najdłuższy zjazd, jaki kiedykolwiek jechałem. Kolumna prawie 400 osób zaczęła się powoli toczyć w dół. Z początku było fajnie, ale z każdym kilometrem zapach palonych klocków i drętwiące ręce zaczynały drażnić. Były dwa postoje, żeby grupa się za bardzo nie rozciągnęła. Po raz kolejny musze przyznać, że kamienie, z których jest wykonana trasa na szczyt nie są fajne.